тәүбә

1. сущ.

1) раска́яние, пока́яние

тәүбәсе кабул булсын — пусть его́ покая́ние бу́дет услы́шано (богом)

2) редко обе́т, заро́к

көненә йөз тәүбә — сто обе́тов в день

2. межд.

преимущ. в редупликативной ф. тәүбә-тәүбә чур меня́, ей-е́й

тәүбә бу эштән — чур, чур меня́ от э́того де́ла

- тәүбә итү

- тәүбә кылу
- тәүбәгә килү

••

тәүбә диген — да прости́т тебя́ бог (говорится при вопиющей ошибке собеседника)

- тәүбә капкасы ябылу

- тәүбә капусы ябылу